Wilt u ook dat uw afscheid zorgt voor een nieuw begin?
Als 17 jarig meisje en leerling verpleegkundige had ik nog nooit te maken gehad met de dood. Ik had alleen afscheid genomen van mijn opa en oma en de dominee. Ik herinner me nog dat er thuis een beladen sfeer heerste en dat er veel mensen aan het huilen waren. Mijn ouders waren in rouw, maar als kind wilde ik alleen het liefst over vrolijke dingen praten en was ik blij als ik weer buiten mocht spelen met mijn vrienden.
In mijn allereerste nachtdienst kreeg ik gelijk te maken met mijn eerste overlijden. Na die eerste nacht volgden er nog vele momenten waarop ik afscheid moest nemen van patiënten waar ik de zorg voor had gedragen. Het meest opvallende vind ik de manier waarop de families omgaan met het nemen van afscheid. Naast verdriet, boosheid en machteloosheid vinden zij vaak ook troost in hetgeen hun overleden dierbare voor hen heeft betekend. De verhalen die ik door de loop der jaren heb gehoord hebben een waardevolle rugzak voor mij opgeleverd.
Bij het overlijden in een ziekenhuis wordt er door de arts altijd toestemming gevraagd aan de familie voor het doneren van organen of weefsel. Een moeilijk onderwerp waar ik, als zorgmanager bij CMO, veel mee te maken heb. De andere kant heb ik gelukkig ook vaak meegemaakt: dat een patiënt beter werd door een transplantatie. Het is heftig en mooi tegelijk dat iemands overlijden een ander leven kan redden. Ik heb van dichtbij gezien dat een patiënt na een hoornvliestransplantatie zijn zicht terug kreeg. Dat zijn de mooie herinneringen die mij bijblijven.
Wanneer ik het onderwerp bespreekbaar wil maken in mijn omgeving zijn er veel mensen die daar totaal geen moeite mee hebben. Zij willen gul geven, omdat ze het mooi vinden dat zij na hun dood een andere patiënt kunnen helpen. Daar heb ik veel bewondering voor. Er zijn altijd twee kanten aan een verhaal: aan de ene kant vind ik het een fijn idee iemand te kunnen helpen, maar aan de andere kant heb ik een bepaalde angst over wat er met mijn lichaam gebeurt. Aan wie doneer ik? Hoe weet ik zeker dat er geen extra geld verdient wordt aan mijn organen of weefsel?
Als het zover is, wil ik niet dat deze moeilijke keuze aan mijn familie wordt overgelaten. Daarom wil ik voor die tijd mijn keuze over het donorschap gemaakt hebben. De kans dat ik een donororgaan nodig heb in mijn leven is, volgens onderzoek van de Nederlandse Transplantatiestichting, groter dan de kans dat ik een orgaan doneer. Waarom zou ik mijn organen willen houden als ik er zelf niks meer aan heb? Het lijkt mij mooi om na een goed leven iets terug te kunnen doen voor een ander!
