Een beroerte kan ons allemaal overkomen!

by TerraByte internet services | 14 mei 2023 09:01

Europese Dag van de Beroerte 2023: dinsdag 9 mei!

Het krijgen van een beroerte verandert je leven ingrijpend. Het zet ook het leven van je naasten volledig op zijn kop. Zoals heel veel andere aandoeningen discrimineert een beroerte niet. Het kan ons allemaal overkomen, ongeacht ons geslacht, onze leeftijd, het ras waartoe we behoren, ons opleidingsniveau, of we arm of rijk zijn of onze religie. Het overkwam ook BN-er Viggo Waas. Over zijn infarct en schreef hij samen met zijn beste vriend Peter Heerschop een aangrijpend boek: ‘Infarct’. Een mooie aanleiding voor patiëntenvereniging Hersenletsel.nl om Viggo te interviewen!

Herseninfarct

We ontmoeten Viggo in een klein cafeetje ergens in Amsterdam. Precies op de afgesproken tijd komt hij aanfietsen en al snel zitten we aan een tafeltje voor het raam met een lekkere kop cappuccino. Hij ziet er goed uit en dat hoort hij vaker, zegt hij. Het gaat ook goed met hem, uiteindelijk heeft hij weinig restverschijnselen aan zijn herseninfarct overgehouden. Hij heeft ‘geluk gehad’, zegt hij, maar hij is van ver gekomen…

RTwee jaar geleden (29 maart 2021) ging Viggo (toen 58 jaar jong) met zijn personal trainer buiten sporten. Tijdens de warming-up wordt hij duizelig. Hij moet gaan liggen, zijn lichaam doet niet meer wat hij wil en op de straatstenen ligt hij te stuiteren. Dat probeert hij te stoppen, maar dat lukt niet. Er wordt een ambulance gebeld en die is er heel snel. Het schokken is inmiddels opgehouden, maar Viggo is buiten bewustzijn en snurkt heel luid. In het ziekenhuis stelt de arts vast dat Viggo een herseninfarct heeft vlak naast de hersenstam: een akelige plek en het is ernstig. In het VU ziekenhuis wordt geprobeerd het infarct op te lossen met trombolyse (geven van bloedverdunners via een infuus – red.). Als dat niet lukt wordt Viggo met een ambulance naar het AMC gebracht, waar hij een trombectomie ondergaat (verwijderen van het bloedstolsel met katheters, vanuit de lies – red.).

In de wachtkamer zitten zijn beste vriend Peter Heerschop, die door omstandigheden (lees het boek maar) als eerste hoorde dat Viggo in elkaar gezakt was tijdens de training, de vriendin en de broer van Viggo en de personal trainer ondertussen tussen hoop en vrees te wachten. De neuroloog heeft tegen de vriendin van Viggo gezegd dat ze rekening moet houden met het ergste – wat dat dan ook zal zijn. Na verloop van tijd komt de IC-verpleegkundige melden dat de operatie goed verlopen is. Nu is het afwachten of Viggo wakker wordt en, als dat gebeurt, wat hij dan nog kan.

We vroegen Viggo of hij, toen hij wakker werd in het ziekenhuis, meteen wist wat er met hem aan de hand was. Viggo:’ Ja, dat wist ik eigenlijk al voor ik in het ziekenhuis kwam. Ik voelde dat het iets ernstigs was en dat het niets met mijn hart te maken had, dat het in mijn hersenen moest zitten. En zodra je wakker bent vertellen ze je dat je een herseninfarct gehad hebt, dus het was meteen duidelijk. Niet dat ik me toen al realiseerde wat dat precies voor mij betekende – maar ik wist dat het ernstig was. Zeker toen ik de vragen die ze me stelden (wie onze koning was en waar ik was enzo) niet kon beantwoorden, terwijl ik de antwoorden echt wel wist. Ik kon niet praten. Ik wilde wel dingen zeggen, maar er kwam gewoon niets uit mijn keel. En ik was moe, echt heel erg moe….’.

Revalidatie

Het herstel in het ziekenhuis gaat voorspoedig. Er komt weer een beetje beweging terug in zijn verlamde rechterkant en ook het praten gaat steeds beter. De artsen zijn tevreden, maar Viggo niet. Voor hem gaat zijn herstel niet snel genoeg en hij heeft grote twijfels:

komt dit nog goed?

Op maandag 12 april, twee weken na zijn herseninfarct, mag Viggo naar Reade, het revalidatiecentrum in Amsterdam. Dat wilde hij ook graag. Viggo: ‘Ik had gezocht op Google en dat leek me de beste plek om te revalideren. Dus daar wilde ik naar toe.’

Viggo is heel tevreden over de zorg die hij in het revalidatiecentrum kreeg. Hij had een druk programma met onder andere fysiotherapie, logopedie en ergotherapie. ‘Toch had ik tijd over. Tijd waarin ik wilde oefenen, want ik wilde vooruitgaan. Dus oefende ik het spreken met mijn bezoek. Tussendoor zat ik op de hometrainer en was ik vaak in de sportzaal te vinden: balletje hooghouden. Vroeger was ik best een goede voetballer. Ik heb bij Ajax gespeeld toen ik jong was. Toen kon ik de bal wel 1700 keer hooghouden. Dat wilde ik weer kunnen. Want ik wilde weer gewoon met mijn voetbalclubje kunnen meedoen’.

We vragen Viggo of hij zich er tijdens zijn revalidatie van bewust was, dat zijn situatie niet alleen voor hem, maar ook voor zijn naasten moeilijk was. ‘Nee’, bekent hij, ‘als je revalideert zit je helemaal in je eigen bubbel van focus op je herstel. Dan ben je alleen maar met jezelf bezig. Met je spraak, je rechterarm, je rechterbeen, met alles weer opnieuw leren eigenlijk. En misschien een beetje met je medepatiënten, in de zin van dat je jouw eigen situatie in gedachten vergelijkt met die van hen en dat je dan denkt dat je er toch zo slecht nog niet bent afgekomen – erg hè?’.

We zijn benieuwd waarom Viggo een boek over zijn ervaringen wilde schrijven. Viggo: ‘Allereerst ben ik natuurlijk schrijver en dat verhaal zat in mijn hoofd en moest eruit. Maar ik wilde dat verhaal ook graag delen met anderen in een soortgelijke situatie. Omdat ik hoop dat zij daar iets aan hebben, dat zij er hoop uit putten, dat het ze helpt om niet op te geven. Na wat mij is overkomen heb ik wel de drang om anderen, lotgenoten, zoveel mogelijk te helpen.

Dat ik het boek samen met Peter heb geschreven lag eigenlijk voor de hand. Hij is al jarenlang mijn beste vriend, was de eerste die hoorde wat er met mij aan de hand was en is heel nauw betrokken geweest bij mijn revalidatieproces. En hij kan schrijven, dat is ook belangrijk. We wilden heel graag het proces van twee kanten laten zien, van die van mij, de patiënt dus, en die van de naaste. Dat is ons aardig gelukt denk ik’.

We beamen dat laatste en voegen eraan toe dat het voor mensen die in de zorg werken en voor ‘het grote publiek’ ook aan te bevelen is om het boek te lezen, omdat een aantal dingen, die voor
‘buitenstaanders’ zo moeilijk te begrijpen zijn, er zo goed in wordt uitgelegd.

ISBN 978 94 005 1553 6 € 22,99 (E-book € 12,99)

We vragen Viggo wat nu nog de gevolgen van zijn herseninfarct zijn. Viggo: ‘Ik ben milder geworden, heb niet meer zo snel mijn oordeel klaar. Soms reageer ik trager dan voor mijn infarct. Ik was altijd haantje de voorste en nu ben ik haantje de achterste geworden. Dat is voor mij eigenlijk niet zo slecht. Het is misschien zelfs wel een verbetering. Ik heb ook veel meer begrip gekregen voor mensen die niet altijd in het tempo van de wereld mee kunnen. Geef ze een beetje tijd!

Aan mijn spraak is bijna niets meer te horen. Goed gearticuleerd praten kost mij nog wel veel energie. Voor een optreden doe ik nog wel ‘mondgymnastiek’, een soort warming-up voor al mijn spraakspieren. Veel dingen tegelijk doen is nog lastig soms en ik ben wat vaker en sneller moe, maar ik weet eigenlijk niet of dat door het infarct komt of gewoon door ouderdom’.

Op de Europese Dag van de Beroerte (dinsdag 9 mei) vragen patiëntenvereniging Hersenletsel.nl en Viggo Waas samen aandacht voor beroerte. Kijk voor meer informatie op onze website.

Tekst: Monique Lindhout, directeur patiëntenvereniging Hersenletsel.nl[1]

[2]

Source URL: https://www.seniorenwijzer.nl/europese-dag-van-de-beroerte/