Ierland anders – een land vol contrasten
door Arjan Mulder, redacteur Reishonger.nl
Ierland dat betekent: kliffen van Moher, folk muziek en Guinness bier. Zeggen de folders. Maar het blijkt anders. Ik ga voor het eerst naar Ierland en ik rij een flink stuk van de bekende Wild Atlantic Way. Die is er niet zo ‘wild’ als ik dacht. Toch zie ik mooie plekken: ver weg van de kliffen en ver weg van de toeristen.
In Ierland wonen Ieren. Dat zijn gewone mensen. En net zoals wij geen klompen dragen en ons land niet vol staat met molens, zo zie je in Ierland weinig baarden en nog minder mandolines. De beroemde kliffen van Moher struikel je over de toeristen, en een beetje Ier drinkt geen Guinness maar cider met een kleurtje. Zo, dan is dat maar vast duidelijk. Kom mee, Ierland ontdekken.
Ierland – land van clichés
“Ja we hebben onze marketing goed voor elkaar,” lacht de parkeerwachter bij de beroemde kliffen van Moher. Voorzichtig vraag ik of dit het normale beeld is. “Het is nu rustig met 13 bussen. Maar wees gerust: iedereen blijft op één plek. Als je de wandelroute volgt loop je al heel snel helemaal alleen.” Ik ken de kliffen, omdat ze op heel veel cd-hoezen staan met Ierse muziek. Nog zo’n cliché: alsof iedere Ier met een fluit of een accordeon rondloopt. Ík zie vooral studenten die muziek maken om hun studie te bekostigen.
Veel toeristen komen uit Amerika. Ze zoeken hun roots want ze hebben Iers bloed in de aderen. Half Amerika komt tenslotte uit Ierland en de Titanic vertrok niet voor niets van hier. Ierland was voordat er Europese subsidies bestonden een straatarm land. Nu is Ierland gewoon een modern land en de vervallen huisjes van vroeger zijn moderne onderkomens
geworden die alleen in vorm nog aan vroeger doen denken. De snelweg van Dublin naar de Atlantische kust is een moderne weg waarvoor je tol betaalt.
Langs de Atlantische kust
Eenmaal bij de kust wordt de weg wat meer basic. Sterker nog: ik heb het gevoel dat ik een eeuw terug in de tijd ga. De wegen zijn erg smal, bermen om uit te wijken bestaan niet en plekken om te stoppen voor een foto zijn er nauwelijks. Toch rijdt iedereen hier 100 km/u – ook de grote touringcars. Een autoverzekering kost jaarlijks €2000…
Ik begin mijn roadtrip van bijna 1000 km in het zuidelijke Cork en trek dan naar het noorden, naar Limerick. Dan via de kliffen-route naar Doolin en door naar het stadje Galway. Ik blijf de hele trip goed tussen de witte lijnen, en mijn tegenliggers gelukkig ook. De Wild Atlantic Way kronkelt zich langs de hele westkust en ieder stuk is anders: The Bay Coast, The Cliff Coast, Southern Peninsulas – die namen zeggen genoeg. De kliffen trekken veel toeristen, zelfs dagtochten vanuit Dublin. Maar landschappelijk zijn ze voor mij niet het hoogtepunt.
Van Galway naar het westen
Over Galway ben ik in één woord enthousiast. Wat een dynamische en hippe stad is dit. Ik voel de vibe van jonge mensen, van genieters op leeftijd en van de kleurrijke winkeltjes. De zon komt de boel zelfs opvrolijken en ik geniet van de vele muzikanten op straat. Maar ik moet verder want ik ben onderweg naar de meest afgelegen plek aan de westkust.
“Je bent hier op één van de meest westelijke plekken van Ierland,” vertelt mijn gastheer in Clifden. “Hier landde de eerste non-stop trans-Atlantische vlucht vanuit Amerika na 17 uur vliegen. En Marconi, de uitvinder van de radio, stuurde van hieruit het eerste bericht over de Atlantische Oceaan naar Canada.” Ik ben na een prachtige rit van 100 km door moerasgebieden vanuit Galway aangekomen in het westelijke Clifden. De weg was opnieuw smal en doodeng, maar mijn eindbestemming is prachtig.
In een kasteel-hotel geniet ik in stijl van deze afgelegen plek. Hier is champagne gratis, een hemelbed standaard en de slingerende kustweg mooier dan bij Moher. Vind ik. Ik kies er zelfs voor om in 45 minuten naar een afgelegen eilandje voor de kust te varen. Het is bijna onmogelijk om rechtop te blijven staan op de ferry. Dit is het echte oceaangevoel. De Atlantische oceaan laat niet met zich spotten! Op het eiland Inisbofin (Inis Bō Finne in de Keltische taal) zie ik eindelijk geen toeristen meer. Lekker uitwaaien op een eilandje met maar een paar huizen en een piepkleine begraafplaats waar
iedereen Burke heet en minstens 88 wordt – heerlijk.
Turf stoken en whiskey drinken
En zo blijkt Ierland een land vol contrasten. Waar in het hippe Galway jonge studenten wat bijverdienen met muziek wordt op het platteland soms nog turf gestookt. Waar de kliffen van Moher een gestroomlijnde toeristische attractie zijn, zijn sommige B&B’s de laatste 30 jaar niet veranderd. Maar het maakt mij wel duidelijk dat Ierland niet alleen maar bestaat uit tradities. Wel heel traditioneel is nog steeds het ontbijt: eieren, spek, gebakken bloedworst en witte bonen in tomatensaus!
Zo’n Iers ontbijt vormt een goede bodem voor mijn whiskey-proeverij. Ierse whiskey is uniek in de wereld, omdat het drie keer wordt gedistilleerd en extra zacht is. Ik bezoek de stokerijen van Kilbeggan en Tullamore Dew. En dan blijkt bij de rondleiding dat ook het unieke van de Ierse whiskey (net als de kliffen van Moher) op goede marketing is gebaseerd. Ieren zijn gewone mensen die met hun tijd meegaan. En tradities? Die verkopen goed…
Een Ierse traditie waarmee niet wordt gespot is de eigen taal: het Keltisch. Alle verkeersborden, plaatsnaamborden, aanduidingen op het vliegveld en de gesprekken in de kroeg zijn in het Keltische dialect. Maar gelukkig ook in het Engels. Dus als ik op het vliegveld naar eitiltí críochfort 1 moet (de vertrekhal van terminal 1) lukt dat prima. Wel jammer dat ik daar niet mag ghrianghrafadóireacht (fotograferen).
