Op avontuur in eigen land slapen in de wildernis
Door Arjan Mulder, redacteur Reishonger.nl
Bivakkeren in de wildernis. Kamperen in iemands tuin of aan een eigen vennetje. Ook in Nederland kun je prima de sleur doorbreken. Je moet alleen even weten waar.
Ik draai de N34 op, de ‘hunebed highway’, van Coevorden richting Assen. Met een vrolijk countrymuziekje op de achtergrond tuf ik Drenthe in. Land van heidevelden, veenplassen en (ooit): wonen in plaggenhutten. Zó basic is het al lang niet meer. Maar slapen aan een vennetje in een primitieve pipowagen kan er nog steeds. Ik ga op micro-avontuur in Drenthe. Op avontuur in eigen land. Want genieten hoeft niet ver weg.
Op avontuur in eigen land
“Ik woonde in Portugal, in Afrika en in Nepal. Maar mijn paradijs vond ik vijf jaar geleden hier in Drenthe”, vertelt mijn gastvrouw Mirjam enthousiast. Dat neemt niet weg dat ze over een paar dagen alweer richting Malawi gaat. “Ik ga er zes maanden vrijwilligerswerk doen. Ik ga daarheen als inhoudelijk poject leider op een school van een particuliere Nederlandse stichting. En ik ga er ‘overwinteren’. Maar dit mooie natuurgebied in Drenthe is inmiddels wel echt mijn thuis.”
Mirjam heeft me goed uitgelegd hoe ik haar paradijsje kan bereiken. Je vindt het niet zomaar. “Ik deel dit prachtige terrein graag met anderen, maar wel met mate, en ik hang het niet aan de grote klok. Ook mijn privacy is me veel waard.” Toch is het steeds makkelijker om de Mirjams in deze wereld te vinden en om bij particulieren in vrijheid in het wild te kamperen.
Wild kamperen in een land van regeltjes
“Er mag in dit land heel veel niet. Maar je tentje met toestemming in iemands tuin zetten dat mag wel. Ik zou geen echte camping willen starten. Maar kennissen of vrienden of toevallige passanten een slaapplek geven en op die manier toch dit mooie gebied een beetje delen met anderen mag altijd”, vertelt Mirjam me bij het avondeten in haar eigen knusse
chaletje met uitzicht op het ven.
Het is eind oktober en het is me te koud om in een tentje te kruipen. Maar dat hoeft ook niet. “Ik heb ook een pipowagen in het bos staan waar ik vrienden laat slapen die me hier komen opzoeken. Daar kun jij vannacht rustig slapen. Maar het is niet verwarmd, er is geen elektriciteit en geen toilet. Je kunt het sanitair naast mijn chaletje gebruiken.” Ik zie gelukkig een heel pak dekens en genoeg waxinelichtjes om het gezellig te maken.
Het paradijs is om de hoek
Met een zorginstelling en een nieuwbouwwijk op een paar honderd meter afstand woont Mirjam bepaald niet in de rimboe – en toch midden in de natuur. Ik hoor in de verte auto’s rijden – en toch ben ik hier helemaal van de wereld. Ik had me er nooit zo in verdiept, maar het paradijs is soms gewoon om de hoek. Je ziet het niet eens liggen.
“Ik kocht dit terrein via een advertentie en wist niet zeker of ik er mocht gaan wonen. Maar ik was direct verkocht en uiteindelijk kwam het allemaal goed. Er was geen officieel adres, maar nu is alles geregeld. Toch heb ik dit niet gekocht om het voor mezelf te houden. Ik vind het fijn om de rust die ik hier vind ook met anderen te delen.” Dat had ik al gemerkt toen ik belde met mijn verzoek om langs te komen: hier woont een rustzoeker die tegelijkertijd bruist.
Op avontuur in eigen land – slapen in een pipowagen
Het is gaan regenen. In het stikdonker loop ik langs het vennetje het bos in naar ‘mijn’ pipowagen, mijn slaapplek voor de nacht. Ik steek wat waxinelichtjes aan en wierook en het is al snel gezellig. Dikke druppels vallen van de bomen op het dak. Ik voel me weer helemaal kind.
‘s Ochtends vertrokken uit mijn rijtjeshuis in de stad – nu in de bossen, aan een vennetje, alleen in een pipowagen. Op avontuur in eigen land!
Ik slaap niet bepaald als een roosje die nacht. Ik word eigenlijk een beetje gestoord – door de dikke druppels op het dak. Maar ik geniet ervan, want eigenlijk wil ik helemaal niet slapen. Ik rust zo ook wel uit. Ik laat één waxinelichtje branden en ik geniet van het geflakker… Uiteindelijk schrik ik wakker van de stilte; ik blijk wel degelijk te hebben geslapen. Het is inmiddels droog geworden. De eerste zon schijnt voorzichtig door de bomen en ik ga maar eens wat foto’s maken.
Vrienden op de fiets
Ik ben niet de enige die af en toe op avontuur wil in eigen land. “Wekelijks komt er wel iemand slapen in mijn paradijsje,” vertelt Mirjam bij het ontbijt. “En als iemand me vraagt: ‘wie slaapt daar in die keet’ dan zeg ik ‘vrienden op de fiets’ want zo heet de organisatie die dit soort privé-kampeerplekjes aanbiedt.” En er zijn meer organisaties die dit aanbieden, dus kennelijk is er vraag naar ‘avontuur in eigen land’. Even uit de sleur, jezelf even alleen op de wereld voelen en met een leeg hoofd weer naar huis.
Ik slenter na het ontbijt nog even rond het vennetje. Nergens zijn plekken gemarkeerd. Hier en daar heeft een kampvuur gebrand. Hier en daar staat een houten stoel om over het water te staren. Ik hoor in de verte de ‘hunebed highway’ maar dat versterkt mijn gelukzalige gevoel juist – ik hier, jullie daar in je auto op weg naar kantoor. Ik zit nog een tijdje te staren in een kletsnatte houten stoel maar ik voel niet eens de nattigheid die door mijn kleren trekt. De tijd staat hier even stil. Het paradijs kent geen tijd…
Meer info
Meer reizen
