Beter resultaat door empathie van arts en schoentechnicus
In de rubriek “de cliënt vertelt” vertellen patiënten over hun situatie en hoe hun wensen zijn vertaald naar oplossingen. In deze editie het verhaal van dhr. Van Son, met het syndroom van Klippel-Trenaunay-Weber aan het linkerbeen. Zijn wens: zo lang mogelijk mobiel blijven en aan de maatschappij deel te blijven nemen.
Geboren in 1951 met het Klippel-Trenaunay-Weber syndroom, na een zware operatie op 3-jarige leeftijd en fixatie tot een spitsvoet om beenlengteverschil op te heffen. Er zijn weliswaar in zijn jeugd mobiliteitsproblemen geweest, maar hij wist zich tot 18-jarige leeftijd redelijk te redden, ondanks 12 noodzakelijke operaties. In 1968 is er ten gevolge van botdeformatie, op aandrang van de artsen, operatief een scharnierpunt gecreëerd boven de linkerknie met als doel een beter looppatroon te realiseren. Na een gipsfixatie van een half jaar bleek deze operatie niet het gewenste resultaat te bieden, integendeel; de contractuurstand nam verder toe. Vanaf die tijd droeg hij halfhoge orthopedische schoenen en functioneerde in het ADL redelijk totdat hij in 1992 het linker onderbeen brak. De geringe doorbloeding deed de arts besluiten over te stappen op een zware linkerschoen met een koolstof schaal aan de voorzijde (dus een sluiting aan de achterzijde) om verdere valgisering tegen te gaan.
Nico Molenschot, zijn vertrouwde orthopedisch schoentechnicus van de firma “van Dijk Voet en Zorg” in Drunen, wist met vakmanschap en een grote ‘menselijke maat’ een degelijke passende schoen te maken, die geruime tijd goed heeft gefunctioneerd. Totdat na een openhartoperatie in 2004, enige jaren later gevolgd door hartfalen, de mobiliteit stukje bij beetje terugliep. Daar kwam later nog bij dat de cliënt in 2012 na een heftige jichtaanval, gedurende 4 maanden aan bed gekluisterd was.
Na deze aanval is een begin gemaakt met doorlopende fysiotherapie om de mobiliteit op peil te houden. Tot op heden is die paramedische ondersteuning nodig. Langzaam maar zeker, mede als gevolg van het ouder worden, openbaarde zich echter een nieuw probleem. De knie ging extreem in valgus en zijn voet exoroteerde aanzienlijk. De mobiliteit nam merkbaar af na steeds meer klachten aan de gluteus maximus alsmede heupflexoren en adductoren. De heer Van Son maakte een adviesafspraak met een revalidatiearts. De geboden oplossing, – het maken van een lange beenbeugel- en de kille wijze waarop de arts hem als ‘geval’ behandelde, raakte hem zo diep, dat hij een second opinion aanvroeg.
“Ik vond een arts tegenover mij met een luisterend oor en vooral veel empathie. Een arts met heldere ideëen die kan en wil denken over bij een patiënt passende oplossingen”. De schoentechnicus maakte een paar schoenen van meer geschikte materialen. Doordat de steunname op het been in de praktijk zeer beperkt bleek, kon hij gebruik maken van elleboogskrukken. Vooral de afname van gewicht van de schoenen was een grote winst daar de tractie op de been- en vooral de bilspier in de zwaaifase aanzienlijk werd verminderd. De gewichtsafname in combinatie met een vernieuwde uitlijning en sluiting voorop, heeft ervoor gezorgd dat de pijn aanzienlijk is afgenomen en het looppatroon is verbeterd. De schoenen kunnen daarbij gemakkelijker aan- en uitgetrokken worden.
